Test Afterlife VR PSVR2 – Niebezpieczna noc w azylu

Twórcy podnieśli terror jeszcze wyżej, wprowadzając horrory VR. Nigdy nie zapomnę instynktownego strachu, jakiego doświadczyłem, pocąc się pod kaskiem w siódmej części Resident Evil. Do tych rzeczy absolutnie nie da się przyzwyczaić, do dziś boję się horrorów, czy to nowoczesnych, czy pikselowych. Dobrze wyreżyserowany jump strach zawsze pobudza krążenie krwi, którego w Afterlife nie brakuje, choć robi to trochę na próbę.

Późną nocą włącza się alarm, który pochodzi ze szpitala psychiatrycznego. Jako dobry policjant przyjeżdżamy na miejsce i po wejściu możemy dokonać oględzin placówki. W stanie bezczynności docieralibyśmy do funkcjonującego lokalu, pełnego personelu i mieszkańców, ale w obecnej sytuacji instytut wygląda na opuszczony i zaniedbany. Naszym wiernym towarzyszem będzie nasza latarka, do której musimy regularnie zbierać baterie. Prawie całe miejsce będzie pozbawione oświetlenia, co spowoduje dość wilgotną atmosferę. Będziemy przechodzić przez wąskie korytarze i malutkie pokoje, a one próbują nas przestraszyć czymś bezbożnym, do czego dodana jest haptyka zestawu słuchawkowego.

Migające rzeczy, przedmioty i postacie przepływające przed nami otaczają podróż. Na zegarku możemy sprawdzić stan naszego zdrowia, który możemy kontrolować za pomocą zastrzyków. Kiedy na naszego bohatera wpływa jakiś efekt, jego tętno skacze, a jeśli podskoczy za wysoko, ładnie się potyka z podniecenia. Większość rzeczy dotyczy roamingu, więc będziemy wyciągać mnóstwo kont i przeglądać dokumentację medyczną.

Grafika jest znacznie słabsza w porównaniu z grą na PSVR2, co daje wrażenie raczej niskobudżetowego. Jeśli nasze pudełko znajdzie się zbyt blisko ściany lub poza krawędzią „toru”, doświadczymy niebieskiego błysku (kręci się on na brutalnie psującym nastrój poziomie). A kiedy chcemy dotknąć czegoś z bliska, np. książki lub gazety, system odsuwa to dalej.

To, co wciąż jest słabe w tym dziele, to głosy dubbingowe, ale przynajmniej muzyka jest w porządku. Później możemy użyć broni palnej, ale strzelanina nie jest mocną stroną Afterlife. Jest też trochę łamigłówek, ale w większości przypadków trzeba znaleźć odpowiedni klucz i użyć go w odpowiednim miejscu. Nagle dostajemy moc telekinetyczną, z której prawie nie mamy okazji skorzystać. Powiedzmy, że jego mechanika nie jest zbyt zabawna.

Podsumowując, Afterlife VR okazało się dość kiepskim portem na PSVR2, nowy sprzęt VR firmy Sony może znacznie więcej, niż może zapewnić ten horror. Naprawdę polecam tylko wtedy, gdy podobne tytuły zajadacie się dwiema łyżkami i nie macie ich dość.

Egzemplarz testowy udostępnił wydawca gry.