Test monitora Philips 272E1 – Czy blues potrzebuje linii do gier?

To nie oszustwo, nie pomyłka: dział monitorów Philipsa nie należy do holenderskiej spółki-matki, ale do TPV Technology z Hongkongu, podobnie jak AOC i Envision – i jako ODM produkują także monitory dla innych marek. Może do tej pory mieszkałem w plecaku, ale Philipsowi w ogóle nie przyszło do głowy gamingowe wyświetlacze – a jeden właśnie wylądował na moim biurku, więc z ciekawością go włączyłem, żeby przekonać się, co na tym polu może zaoferować ta klasyczna marka.

Samo żelazko składa się z 27-calowego panelu VA, który może generować częstotliwość 144 Hz w rozdzielczości Full HD – mniej więcej tyle jest napisane na pudełku. Już podczas podłączania zauważyłem, że nie pominięto również VESA Adaptive Sync, a panel sterowania GeForce jest skłonny traktować go jako monitor zgodny z G-Sync. Z tyłu na odpowiednie kable czekają 1 złącze HDMI, 1 DisplayPort i 1 gniazdo 3,5 mm. Nie ma tu nic sprytnie ukrytego ani zakrytego – na stole może nie stanowi to problemu, ale gdybyśmy dosunęli ekran blisko ściany, mógłby to być mały problem – choć podstawa i ramię „sięgają” do tyłu tak bardzo, że istnieje duża szansa, że ​​mimo wszystko nie będzie to stanowić problemu. Prowadnica kabla na podstawie jest dość elegancka, choć cieńsze knoty łatwo mogą się wyślizgnąć – przy odrobinie zręczności da się to rozwiązać. Konstrukcja jest bardzo prosta i przejrzysta – na pierwszy, ale nawet na drugi rzut oka nikt nie jest w stanie stwierdzić, że jest to wyświetlacz przeznaczony przede wszystkim dla graczy.

Sam wyświetlacz obrazu nie pozostawia wiele do życzenia podczas codziennego użytkowania. Kolory są ładne, ale czułem, że jasność była nieco niska, nawet w skali SDR. Oczywiście nie będziemy mrużyć oczu, ale podczas Resident Evil 2 były momenty, w których zacząłem zgadywać, co zostało pokazane na ekranie, zamiast widzieć to poprawnie… Jednakże gradienty i przejścia kolorów były w porządku – elektronika wypadła dobrze w ten szacunek u mnie. Ale co z prędkością?

Cóż, prędkość jest – ale jakim kosztem? Tak, zadawałem już to pytanie podczas testu AOC Agon C27G2ZU i tutaj niestety odpowiedź jest ta sama: płacimy gotówką przy odbiorze. Na szczęście sytuacja nie jest tak ciężka jak tam, ale jest widoczna. Podczas Overwatch nie przeszkadzało mi to aż tak bardzo, ale HUD Aquanox: Deep Descent był naprawdę brzydki – ale oczywiście to zjawisko może irytować wszędzie, bo obraz staje się niemal rozmyty podczas szybkiego ruchu. A mówiąc o problemach, jest jeszcze jedna rzecz: podświetlenie ma tendencję do lekkich wibracji przy niskiej liczbie klatek na sekundę. Nie chcę zwalać tego na winę monitora, bo wyświetlacz oficjalnie nie jest kompatybilny z G-Sync, ale może warto wiedzieć, jeśli planujecie kupić taki z kartą NVIDIA.

I czy warto kupić? Obecna cena w okolicach 80 000 wydaje się całkiem atrakcyjna i w zasadzie nie jest to zły wysiłek ze strony Philipsa. Jednak ten niewielki opór może dla niektórych być mylący… Philips 27E1 to wybór, który warto rozważyć – ale nie śmiem twierdzić, że jest to oczywisty wybór.