Test Trine 5: The Clockwork Conspiracy – Bunt maszyn, wydanie w wiosce fantasy

Pierwszy odcinek Trine ukazał się w 2009 roku i już wtedy zrobił na mnie wrażenie. Jego fantastyczny świat i kooperacyjna rozgrywka rozwijały się przez lata, a seria osiągnęła swój punkt kulminacyjny w czwartej części. Z niecierpliwością czekałem, aby zobaczyć, jakie nowe funkcje przyniesie świeże, wyraziste piąte wydanie z podtytułem A Clockwork Conspiracy.

Po raz kolejny możemy przejąć kontrolę nad dobrze już znanym trio w trybie kooperacji offline lub online. Amadeus, mądry czarodziej, potrafi tworzyć magiczne kostki, kule i kule, a zespół może umiejętnie ich używać, aby dotrzeć do wyższych punktów lub pokonać pułapki i przepaści. Możesz także używać magii do przesuwania obiektów, co również jest kluczową umiejętnością. Zoya, mistrz złodziei, z akrobatyczną zręcznością huśta się na linach i wspina na obręcze. Potrafi związać rzeczy liną (pozostali też mogą posiłkować się napiętą przydatnością), a także strzelać z łuku do pozornie nieosiągalnych punktów. Możesz używać strzałek żywiołów, aby zamrażać konstrukcje lub detonować bomby ogniem. Jest jedną z najpopularniejszych postaci spośród całej trójki, a walka o niego przebiega pomyślnie, gdy gra go kilku graczy. Ostatnim członkiem jest gruby rycerz Poncjusz, który może używać swojej wagi do włączania przełączników, obsługi huśtawek lub przebijania się przez ściany za pomocą swojej siły lub miecza. Jego tarcza pochłania prawie wszystkie ataki i jest przydatnym członkiem drużyny.

Mamy możliwość zabawy w klasycznym formacie (w tym przypadku każdy zarządza jedną osobą na stałe, ale na życzenie można przełączać się między nimi) lub w bardziej swobodnej interpretacji, możemy w dowolnym momencie obracać bohaterów i tam na polu może znajdować się jednocześnie maksymalnie trzech czarodziejów. Ograniczeniem w tym przypadku jest to, że rzeczy specjalne będą wspólne, np. nie można umieścić trzy razy więcej obiektów tylko dlatego, że jest tu zbyt wielu magów.

Historia ożywa na kartach książeczki z obrazkami, ale otrzymujemy też regularne animacje i dubbing. Rozgrywka 2D nadal bardzo dobrze pasuje do programu, środowisko i tła są fantastyczne. Niezależnie od tego, czy jest to zalesiony krajobraz, czy jaskinia, na ekranie zawsze będzie coś, co możemy zauważyć (głównie zwierzęta). Muzyka też jest dobra, a wspomniane duby są spektakularne, ale już się do tego przyzwyczailiśmy.

Trine uległo ostatnio zmianie, innowacyjność widać bardziej w nowych elementach mechaniki gry. Na przykład majsterkowanie przy świetle i elektryczności. Dzięki tarczy Poncjusza potrafi on zręcznie odbijać promienie świetlne, a za pomocą stalowych kul czarodzieja możemy skierować prąd we właściwe miejsca. Wszystkie postacie otrzymały nowe, świetne umiejętności, które ułatwią nam później życie. Jedną z takich rzeczy jest na przykład magnes, za pomocą którego możemy sklejać przywołane elementy, dzięki czemu stają się one stabilniejszymi możliwościami wspinaczki.

Łamigłówki w dalszym ciągu idealnie wpasowują się w treść, mogą stanowić wyzwanie nawet na średnim poziomie trudności, szczególnie podczas gry w więcej niż jedną osobę. Jak wiadomo, im więcej osób, tym bardziej skomplikowane jest rozwiązanie każdej zagadki. Słabym punktem gry są walki, dawno bym odpuścił tę część serii. Czas zabawy jest dość długi, w niektórych miejscach możemy spędzić godzinę, zanim odkryjemy wszystkie sekrety, a poziomów jest 19, czyli całkiem sporo.

Trine 5: A Clockwork Conspiracy stał się jednym z moich ulubionych odcinków, obok czwartego, który z całego serca polecam ze względu na pomysłowe łamigłówki i super kooperację.

Egzemplarz testowy udostępnił wydawca gry.