Test laptopa ASUS ROG Zephyrus G14 (GA401) – Idealny towarzysz

Popraw mnie, jeśli się mylę, ale do tej pory wiedziałem, że tylko Razer budował podnotowania (de facto standard z wyświetlaczem mniejszym niż 15,6 cala) w sprzęcie dla graczy i to oni wymyślili rodzinę modeli Blade. Teraz ASUS również podjął próbę, umieszczając go w linii ROG Zephyrus i procesorze AMD Ryzen. No dalej, co się stało?

Wygląd zewnętrzny zrobił naprawdę wrażenie. W otworach można też ukryć białe diody LED, co praktycznie daje nam na tylnym panelu wyświetlacz typu it matrix o dziwacznym kształcie, na którym możemy następnie wyświetlić dowolną treść (w ramach podanych limitów), ale tylko wtedy, gdy jest ona wyłączona (lub nie prosiłem o urządzenie z takimi dodatkami AniMe), nadal eleganckie i czyste. Gdzie są czasy, kiedy gaming był synonimem głośnych kolorów tęczy? Dobrze, że to się już skończyło i w końcu zwyciężył dobry gust – i tutaj Zephyrus G14 też spisuje się znakomicie. Nawet klawiatura dostała jedynie zwykłe, białe podświetlenie, którego nie da się dostosować do każdego przycisku – nie piszę tego jako wadę, po prostu warto wiedzieć ;-). Myślę, że można z tym żyć tak bardzo, jak to możliwe, a tak czy inaczej jest to świetny kawałek: mogłem na nim pisać i grać bardzo wygodnie. Poza tym jest zaskakująco mały i lekki. Czy upchnęli zabawną zawartość w nieco ponad półtora kilograma? Czapki z głów! I dzięki tym dwóm rzeczom (praktycznym rozmiarom i wystarczającej wydajności) był to praktycznie pierwszy laptop, którego mogłem używać razem z komputerem stacjonarnym, a nie tylko wtedy, gdy z jakiegoś powodu nie mam do niego dostępu.

A specyfikacja, o której mowa to: AMD Ryzen 9 4900HS, 16 GB RAM, NVIDIA GeForce RTX 2060 Max-Q, 1 TB SSD, wyświetlacz WQHD IPS 60 Hz. Dziwne dla mnie jest to, że do high-endowego procesora dodano „tylko” 2060 – podobno albo Intel, albo NVIDIA stoi za tym, że maszyna z procesorem AMD nie może dostać procesora graficznego mocniejszego niż 2060… Szkoda, ja byłby zainteresowany konfiguracją 2070 lub także 2080 Max-Q. Jednak pakiet faktycznie nie był zły – procesor jest po prostu trochę za mocny. Wyświetlacz również wywołał zdziwienie: dlaczego rozdzielczość 2560*1440 dla 14″? Litery są tak bezlitośnie małe – a jeśli powiększę, dlaczego taka wysoka rozdzielczość? Na szczęście dostępny jest także panel o rozdzielczości 1920*1080 i częstotliwości 120 Hz, to wszystko. Ale co to oznacza w praktyce?

Fakt, że mimo to udało nam się wycisnąć z Time Spy w trybie turbo prawie 6000 punktów, czyli niewiele mniej także bez turbo. Czy może to być nowy 2060, na wzór niedawno testowanego MSI Leoparda? Opierając się na wynikach Port Royal (turbo i „płynność”), nie jestem już pewien. Ale może nie jest to aż tak istotne, skoro jest to więcej niż wystarczająca wydajność dla najnowszych tytułów AAA, co widać w załączonych wynikach. I oczywiście wykres The Division 2 pokazuje, że procesor jest już prawie znudzony: nie ma nawet gwałtownych zmian obciążenia… W Overwatch wybija się bariera, jaką stanowi panel 60 Hz: klawiatura płynnie osiąga 120-130 fps, przy najczęściej czasami spadamy do okolic 90-100 – a wszystko to w natywnej rozdzielczości z ultraszczegółami. A podczas moich multisów w Battlefield V szybkość tego procesu wzrosła całkiem interesująco. Zaczęliśmy od 4,1 GHz, następnie w trakcie meczu ustabilizowało się w okolicach 3,6-3,9 GHz – chociaż nie raz widziałem 1,8 GHz na jednym rdzeniu. Ten widok jest zupełnie niezwykły: Intel zwykle nie ma tak dużego odchylenia stabilnej wartości zegara podczas grania. Jedna ze sztuczek AMD polega właśnie na tym: może znacznie precyzyjniej regulować swoją wydajność, dzięki czemu łatwiej może tańczyć na granicy. Małe pudełko jednak trochę tu odstaje: lodówka musiała pracować w temperaturze 95-97 stopni. Nie spisał się źle, bo maszyna nadal była zaskakująco cicha, chyba najcichsza z tych, które do tej pory testowałem. Z drugiej strony nawiewy, co zrozumiałe, bardzo nagrzały korpus – ale przynajmniej klawiatura i touchpad pozostają na tyle ciepłe, że nie poparzyliśmy sobie palców.

Jestem rozpieszczany tutaj, w laboratorium testowym PlayDome. Laboratorium testowe? Chwytliwa nazwa dla stanowiska pracy ze stołem narożnym w rogu mojego salonu… 😀 Ale i tak jestem rozpieszczona. Po FX505DU przez długi czas nie było nic, co mogłoby mnie choć trochę zaskoczyć – potem przyszedł MSI Leopard, a potem Zephyrus G14 – i ten ostatni wywarł na mnie jeszcze głębsze wrażenie niż pozostałe dwa. Nie mogę powiedzieć, że jest to mój absolutny faworyt tylko dlatego, że niestety cena jest dość wysoka (testowany pakiet to około 700 000 HUF) – może z mniejszym Ryzenem (który jest tylko trochę wolniejszy, ale wciąż 8-rdzeniowy 16-rdzeniowy) procesor gwintowy), 1660 Ti i jest szybszy z wyświetlaczem Full HD i ma wystarczająco przyjazną cenę, co może być warte rozważenia. Niewiele traci się na wydajności, a brak RTX-a nie wydaje mi się zauważalny.

Rekomendacja artykułu