Recenzja Beyond: Dwie Dusze

Kiedy wziąłem kontroler do ręki i włożyłem płytę Beyond: Two Souls do konsoli, wiedziałem, co mnie czeka: albo za sprawą wyczerpujących reklam wyświetlanych wszędzie i o każdej porze, albo w związku z plotkami krążącymi od E3 2012, Teraz zrozumiałem, że tego, przed czym stoję, nie można określić mianem „gry” (przynajmniej nie według klasycznej definicji).

Wyprodukowane przez Quantic Dream, gra odzwierciedla sukces swojej poprzedniczki, Heavy Rain, uznanego arcydzieła Davida Cage’a (dyrektora wykonawczego domu oprogramowania). Beyond miał zostać wydany jako gra na PlayStation 4, biorąc pod uwagę ogromną ilość czasu, jaki upłynął od jego zapowiedzi (która miała miejsce podczas targów E3 2012): wbrew oczekiwaniom ukazała się ona 9 października 2013 roku (w Europie) na PlayStation 3.

KUPUJ POP CORN I CIESZ SIĘ POKAZEM

Większość osób posiadających kontroler spodziewa się spazmatycznego wciskania przycisków w kolejnych godzinach rozgrywki i właśnie z tego powodu bez odpowiednich założeń kinowe arcydzieło Beyond: Two Souls mogłoby zostać wzięte za kolosalną porażkę gry wideo.

Celem Davida Cage’a nie jest zapewnienie takiego poczucia wyzwania, jakie można spotkać w większości gier: w Beyond gracz obejrzy prawdziwy film i będzie mógł z nim wejść w całkowicie naturalną interakcję. Rozgrywka została zredukowana do tego, co najważniejsze, ale nie została zaniedbana; polecenia są bardzo proste i jednocześnie niezwykle intuicyjne, a pojawiające się na ekranie akcje pozwolą nam dokonywać wyborów w sposób niemal całkowicie nieświadomy. W ten sposób nie tylko poczujemy się naprawdę częścią akcji, ale będziemy nią żyć nasz historia.

Wyzwanie jest nadal obecne, ale nie będziemy mieli możliwości śmierci, a następnie rozpoczęcia rozdziału od nowa: możemy jedynie wybrać inną ścieżkę i w ten sposób dotrzemy do jednego z 23 różnych zakończeń.

BOHATER Z MAŁYM SERcem I DUŻYM SERcem

Bohaterką gry jest dziewczyna Jodie, grana przez Ellen Page (znana amerykańska aktorka, znana z takich filmów jak Juno, X-Men, Incepcja, Whip It) zmagająca się z problemem, który towarzyszy jej od urodzenia: istota nadprzyrodzona (zwana Aiden) otacza ją i wchodzi z nią w interakcję na co dzień; Jodie w ograniczonym stopniu potrafi kontrolować swojego ducha, ten jednak jest niezależny i często bardzo nerwowy. Mimo to nie może się z nią rozstać.

Gra ukazuje nam różne etapy życia dziewczyny, nie podążając jednak za prostą linią czasu: historia przeplata się z przeszłością i przyszłością, a my często cofamy się w czasie, a następnie przeskakujemy o 10 lat do przodu. Rozdziały nie mają tej samej długości: niektóre będą trwały kilka godzin, inne tylko kilka minut. Jest to mały, ale pomysłowy chwyt mający na celu uniknięcie zanudzenia publiczności poprzez zmianę intensywności historii.

Każda scena jest pełna patosu, a często nieszczęśliwy i cierpiący stan umysłu Jodie jest stale podkreślany.

W przygodach Jodie będzie pomagał Nathan Dawkings (w tej roli słynny Willem Dafoe), naukowiec odpowiedzialny za analizę jej związku z Aidenem. Chociaż niewiele powiedzieliśmy o fabule, w tym miejscu jesteśmy zmuszeni przerwać narrację, aby nie psuć wam oglądania.

POZIOM REALIZMU PRZEKRACZAJĄCY TWOJĄ WYOBRAŹNIĘ

Ile gier widziałeś do tej pory, że „Mają naprawdę niesamowity poziom realizmu„? Wiele, więcej każdego dnia. Poza, wykracza poza. Animowane sekwencje mają nie tylko tę samą grafikę w grze, ale każdy ruch postaci jest efektem filmowania z udziałem prawdziwych aktorów i cudownej technologii zwanej Motion Capture. Cel jest zatem jasny: produkt nie jest grą ani filmem, ale interaktywnym filmem fabularnym, w którym będziemy bohaterami całkowicie zanurzonymi w każdą akcję i wybór bohaterów.

Dbałość o szczegóły jest oczywiście spazmatyczna, co możemy zauważyć już na początku, obserwując fizykę obiektów oraz oglądając krótki film w telewizji; włosy bohaterki (krótkie lub długie w zależności od epoki) będą poruszały się na wietrze w zaskakująco naturalny sposób. Co więcej, ubrania, postawa i wygląd Jodie podkreślają jej zmiany na przestrzeni lat.

Ruchy są płynne i nigdy takie same: w zależności od kontekstu (miejsca, nastroju) Jodie będzie chodzić i rozglądać się inaczej; będziemy mogli jeździć konno, strzelać, pływać, skakać przez płoty i wiele więcej, ale wszystko nadal będzie nam wydawało się całkowicie naturalne.

Będziemy mieli także możliwość kontrolowania Aidena, ducha powiązanego z Jodie: dzięki Aidenowi będziemy mogli przechodzić przez ściany, kontrolować ruchy innych ludzi lub ich zabijać; naszym jedynym ograniczeniem będzie odległość dzieląca nas od Jodie: po kilku metrach nie będziemy już mogli wykonywać żadnej akcji jako duch.

A KTO JEST OBOK GDY GRASZ?

Po wydaniu Heavy Rain David Cage otrzymał kilka wiadomości od graczy, którzy narzekali, że czasami nie mogą rozpocząć gry bez widza (żony, partnera, babci, przyjaciela), który nie chciał przegapić nawet sekwencji wideo z gry. gra. Mimo to, gdy widz był obecny, nie mógł nic zrobić, tylko patrzeć i krzyczeć „zrób to!”. zamiast „teraz idź tam!”.

Quantic Dream postanowiło zaradzić temu problemowi w Beyond: Two Souls, opracowując aplikację na smartfony, która łączy się z konsolą PlayStation 3 i pozwala drugiemu widzowi, nieobeznanemu z joypadem, na interakcję z fabułą gry.

Aplikacja nazywa się Beyond Touch i jest dostępna zarówno na iPhone’a, jak i na Androida; wystarczy, że zostanie zainstalowana na urządzeniu podłączonym do tej samej sieci, co konsola. Polecenia pojawią się na ekranie i będą bardzo intuicyjne: HUD nie posiada panelu przycisków, a wszystko, co możemy zrobić, będzie typu „dotknij i przesuń”.

KOMENTARZ AUTORA Beyond: Two Souls otwiera drogę do nowego rodzaju gry: nie do końca filmu, ale czegoś więcej niż powieści graficznej. Poziom realizmu nie jest po prostu wyjątkowy: zapomnimy, że trzymamy joystick i będziemy robić tylko to, co przychodzi nam naturalnie.